یک هفته گذشت ، واقعیتش یه جورایی سخت بهم گذشت. من خیلی خیلی خیلی تنهام.ولی خوب

گذشت و میگذره...

داشتم به این فکر میکردم که اگه قرار باشه پول تلفن به خاطر یارانه ها زیاد بشه ، دیگه نمیتونم اینترنتم زیاد بیام .در اونصورت فکر کنم واقعا دیوونه بشم ! چون تنها دلخوشیه من اینترنته ،بیشتر ساعتها پشت کامپیوتر و تو خلوت خودمم. با هیشکی نمیتونم بحرفم چه تو خونه چه بیرون . دوستام خوبن ولی خوب...بیخیال!

تازگیا خیلی کم حوصله شدم . به همه هم میپرم اگه یکم بهم بپیچن. دیگه حوصله خودمم ندارم. خیلی مودی شدم .یوقت خوبم یوقت که اغلب باشه مضطرب و عصبی . حس میکنم تا حدی بدونم دلیلش چیه اما مطمئن نیستم. دوستاشتم پولداشتم و میرفتم پیشه یه مشاور..

چقدر خوبه که آدم واقعا حس خوشی و خوشبختی و رضایت از اوضاعش و زندگیش داشته باشه ! من  خیلی بی انگیزه شدم ، خیلی کسلم .دچار روزمرگی شدم . واقعا به آیندم نا امید شدم. چقدر دونستن و بزرگ شدن بده. آدم هرچی بیشتر میفهمه زندگی واسش سخت تر میشه. بدتر اینکه حس میکنی کسی درکت نمیکنه !

وبلاگارو که نگاه میکردم اکثرشون نوشته های دخترایی بود که از دوستپسراشون جدا شدن ! اصلا خوشم نمیاد ! شاید یه زمانی خودمم اینجوری بودم ولی واقعیتش هیچوقت عاشق کسی نشدم و ازین موضوع هم تا حدی راضیم واسه دوستی خوبه.دلیل سختی جداییم از رضا رو هم فکر میکنم شاید این بود که  بیشتر میخواستم خودم رو ثابت کنم ،به خودم به رضا و...ثابت کنم که من ضعیف نیستم ، من میتونم ، من... اما نشد.بازم بیخیال. به هر حال من وبلاگم رو بخاطر جداییم از دوستپسرم نزدم ، میتونم بگم از جداییمونم زیاد ناراحت نیستم بیشتر ناراحت اتفاقات افتاده و اشتباهاتمم.وبلاگ زدم تا هروقت دلم خواست با کسی بحرفم بیام اینجا و بدون هیچ رودربایسی  و خجالتی حرفامو بزنم . شاید تا حدی به عدم نیازم به دیگران کمک کنه ! شاید